Mood:  chatty

Isa nga bang katangiang matatawag ang pagiging kuripot? Dito sa ating bansang Pilipinas, madalas ang mga taong hindi pumapatol sa mga kantyaw na magpainom o magpakain o di kaya mag-blow-out ay kadalasang binabansagang kuripot. Sa mga magkakaibigan, bukambibig na rin ang bansag na ito kapag ayaw bumigay sa mga pang-uulok ng kabarkada na ‘magpa-softdrinks ka naman’ o di kaya naman e ‘bertdey mo pala, magpakain ka naman’.

Ang pagiging kuripot ay isang negatibong katangian para sa marami. Bakit nga kaya? Kadalasan kasi ay may mga taong mabigat ang loob mamahagi ng kanyang biyayang tinatanggap. Ito yaong mga taong kilala sa pagiging mayaman o may pera, o madaling kumita ng pera pero hindi bukas palad. Nakayayamot din na itong mga taong ito pa ang nanlalamang sa kapwa pagdating sa usaping pera. Minsan e may isang kalaro si Papsie, na asawa ng pinsan niyang makalawa. Ang angkan ng mga ito ay mayaman at marami pa ngang sasakyan. Sa kanilang paglalaro ng mah jong, yamot na yamot si Papsie dahil hindi agad naglabas ng pera. Ang ginawa ay puro ‘paki’ (termino sa pagpapaliban ng pagbabayad). Nang matapos na ang laro, halos ayaw nang magbayad ang tinamaan ng lintek.

Hindi naman siguro masama ang maging kuripot kung ang pera ay talagang sapat lamang sa mga gastusin. Mas mahirap namang yakapin ang hindi mayakap. Hindi rin naman masama ang maging kuripot kung sa tingin e hindi ganoon kahalaga ang pagkakagastusan. Mayroon kasing mga tao na planado ang bawat aktibidad sa kanilang buhay at kasama na roon ang paglabas ng bawat sentimo sa kanilang bulsa. Nakasimangot man si Ninoy nang siya ay alisin sa bulsa o pitaka, wala tayong magagawa sa prayoridad ng mga taong ito.

Mas dapat bigyang pansin kung ano ba ang prayoridad ng mga taong binabansagang kuripot. Sila ba ay nagpapaaral, o di kaya’y may sinusuportahan? Sila ba ay mapagkawanggawa, hindi sa mga tomador, o buwaya, kundi sa mga taong kapos at talagang nangangailangan? Sila ba ay kasapi ng isang organisasyong pangkabuhayan, o pangkalinangan, o pangkapaligiran? Kung magkagayon, hindi sila dapat bansagang kuripot. Sila ang mga taong higit na may pakialam sa kapakanan ng iba o ng mas nakararami, hindi ng ilan na ang intensyon ay pansarili lamang.

Baka ika’y nag-aala na mabansagang kuripot. At dahil dito ay bumigay ka at humantong pa sa pangungutang para lamang mapagbigyan ang kapritso ng ilan. At dahil dito ay hindi ka na makatulog sa pag-aalalang hindi ka na nila ituring na kaibigan. Huwag. Huwag kang bumigay. Huwag kang mabahala sa bansag na kuripot. Papasukin mo na lang at ilabas sa kabilang tenga.

Posted by bingskee at 8:14 PM

Share This Post

Post Comment | Permalink

Mood:  chillin'

Pagsapit ng ika-16 ng Disyembre, sunud-sunod na ang mga nangangaroling. May mga ilan nang nangaroling nang maaga pero ang buhos ay talagang umpisa sa araw na ito.

Dito na makukulili ang tenga ng iba’t ibang kanta at tono. Dito mo rin maririnig ang iba’t ibang instrumento. Maya’t maya ay maririnig mo ang awiting “Sa may bahay ang aming bati, Meri Krismas na maluwalhati…” Palasak na palasak ang awiting ito na napagtuunan ng pansin ni Papsie at ipapaulit niya kapag mali ang liriko. Paano kasi ang karamihan ay ganito ang pagkakaawit – “Sa may bahay ng aming bati, Meri Krismas na wawalhati…” Asar na asar siya at ituturo ang tamang mga salita. May nakakakuha at may hindi naman. Minsan pati mga magugulang na e ganito pa rin awitin ang nasabing kanta.

May mga maganda ang pagkakaawit at may mga sintunado. May mga nangangaroling na me dala pang magagarang instrumento at madalas ‘yung instrumento na lang ang maririnig mo. May mga tuso na nag-iisa lamang o dadalawa lamang sila. Asar din si Papsie sa mga ito at sasabihing, “Bawal ang dalawa.” Ayaw din niya na isa lang at hindi lahat kumakanta. Lugi daw yung kumakanta. Mayroon din namang sobrang mahiyain na nakatago sa gilid ng pinto o bintana. Nakakatikim din sila kay Papsie.

Mula sa reaksyon ni Papsie sa mga nangangaroling, naisip ko na dapat tandaan ng bawat nangangaroling, bata at matanda ang mga ito:
a. Paghandaan ang pangangaroling. Hindi basta tatapat ka na lang at isisigaw ang kanta. Mas magugustuhan kung nakitang pinaghandaan.
b. Sauluhin ang liriko ng kanta at tiyaking tama. Lumalabas kasing katawa-tawa.
c. Mas grupong tingnan kung mas marami sa dalawa. Mas marami, mas masaya, ‘ika nga.
d. Huwag mahiya kapag nangangaroling. Ipakita ang kumpidensya at sigasig na mabigyan ng nakasisiyang pag-awit ang mga tinatapatan.
e. Mas maganda kung may instrumentong dala-dala. Mas nagpapatingkad ng awit ang mga ito. Hindi naman kailangang bumili dahil ang latang ginawang drums ay pwede na o dalawang kubyertos na pinatutunog (huwag na lang isama ang tinidor).

O, di ba? Mas maganda kung mas maayos at organisado. Tiyak di lang piso ang mapapala ng grupo nyo.

Posted by bingskee at 8:33 PM

Share This Post

Post Comment | Permalink

Mood:  happy

Nawala at naibalik ang cel phone ni Papsie. Dahil sa kabutihang loob ni Mary Ann at Al. Nabanggit din ni Mary Ann na konsensiya kasi ang kalaban kaya kailangang ibalik. Sabi pa nga niya, “meron din kasi kaming cel phone”. Na ang ibig sabihin sa akin ay hindi pagmamalaki kundi pagdidiin na ayaw nilang mangyari sa kanila ang masamang gawain.

Iilan na lang ang mga tulad nila. Sa panahong ito mas marami ang mag-iinteres o magsasawalang bahala. Mag-iinteres ang iba dahil kailangan ng pera, o kailangan ang bagay na nakuha o nadampot, o magsasawalang bahala dahil abala pa kung hahanapin ang may-ari. Mas mabilis kasi ang magbenta o umangkin ng hindi kanya.

“Spirit of Christmas” (Espiritu ng kapaskuhan) ang tinutukoy na malaking dahilan para kay Papsie. “God has smiled down on us.” Sabi naman ni Daryl. Pero sadya marahil na mabuti ang kalooban nina Mary Ann at Al. Ang mga tulad nila ay dapat tularan.

Mabuhay kayo, Mary Ann at Al. Sana ay dumami pa ang lahi niyo!

-------
Nakakaaliw isipin na may mga taong parang natutuwa pa at nawalan ka. Sa kakitiran ng isip nila, kulang na lang ay sabihing “Buti nga sa iyo!” Dahil pa rin sa makitid ang pag-iisip, mag-iisip na “Mas mabuti ako sa iyo.” o “Dapat kasi nagsisimba ka, baka nakakalimot ka na.” Hayagang hipokrisiya na hindi naman kaila sa marami ang kagaspangan ng kanilang pag-uugali, mulat na mulat ang mata sa kahinaan ng iba pero bulag sa sariling kapistasan.

“Alam mo, pare, di naman maibabalik sa iyo ‘yan kung di ka mabait,” wika ng isang kumpare. “E, paano yung nawala kong digicam at cel phone ni Bing noon?” tanong ni Papsie. “E, gago ka pa kasi noon!” Pagpapatawa ng kausap.

Ngayon ko naiisip na nang mawala ang cel phone ko, maaaring naibalik kung cel phone lamang ang naiwan. Hindi ko kasi ugali ang bumili ng pagkamamahal na cel phone at natatakot akong maging mitsa ng buhay. Naisip ko na nag-interes sa digicam ang kumuha. Maliban sa Canon ang tatak, hindi sasabihing mura lang ang gamit na iyon. Pero kung si Mary Ann at si Al kaya ang nakakuha? Tingin ko isasauli nila. Dama ko kasi na mabuti talaga ang kalooban ng mag-asawa.

---------
Hindi ko kilalang lubusan sina Mary Ann at Al. Pero ang bukas ng kanilang mukha ay nagsasabi ng kabutihan. May mga tao kasi na hindi man magsalita ay makikita mo ang kakaibang ugali. May mga tao na hindi man magsalita ay hindi mo na malalapitan dahil hindi kaaya-aya ang dating. Mga taong nag-uumapaw sa totoong kayabangan at pagmamalaki kahit wala namang karapatan. Mga taong parang nanunukat sa tuwina kahit di mo naman masukat ang kanilang laki at hindi mo mauri ang kanilang personalidad.

Posted by bingskee at 10:23 PM

Share This Post

Post Comment | Permalink

Mood:  chatty

Natatandaan ko noon na kapag umaalis kami, madalas ay nag-aaway ang dalawa kong anak. Labing-isang taong gulang pa lang si Kay noon. Palagi niyang binabara si Daryl noon, palagi siyang nakaangil, palagi siyang masungit.

Kapag umaalis kami para mamasyal, hindi sumasabay si Kay sa amin sa paglalakad. Nauuna siyang maglakad na parang walang kasama. Sobrang inis and nararamdaman ko noon. Ayaw ko naming pagalitan o pagsabihan na wala kami sa bahay. Natuto tuloy si Daryl na sumagot-sagot sa kanya na pabalang-balang. At naging madalas iyon.

Hanggang isang araw, kinausap ko si Kay nang Makita ko kung paano niya kausapin at sagutin ang mga tanong ni Daryl. Sinabi ko sa kanya na nagtatampo na si Daryl si kanya, sinabi ko rin kung ano ang mga hinanakit ni Daryl sa kanya. SInabi ko rin na hindi ba niya alam na proud si Daryl sa mga nagagawa niya at sa mga tagumpay niya. Binigyang diin ko na higit sa lahat at kahit kanino pa man, mas dapat ay mahalaga si Daryl sapagkat kapatid niya ito. Nang mga oras na iyon, gaya ng dati, nakasimangot si Kay, pero sumasagot naman ng ‘opo’ sa mga suhestyon ko.

Dumaan ang mga araw at kapag may bahid ng kasupladahan ang mga sagot ni Kay, kumikibo ako bilang paalala, “O, ano na naman, yan?’ Palagi kong ginagawa iyon at kung hindi ako kumikibo, tinitingnan ko siya nang makahulugan. Hanggang isang araw, nakita ko silang nanonood ng isang series sa Discovery Channel. Nagkakatuwaan sila at ang palitan ng kuru-kuro ay masaya at walang pag-aalinlangan. Ang sarap nilang tingnan.

Mula noon, iba na ang turingan nila sa isa’t isa. Mas magkapatid. Mas may pagmamahal. Naniniwala ako na ang isang tin-edyer ay dumadaan sa krisis sa emosyon at mga paniniwala at pagkikilala sa sarili. Pinilit kong ipadama kay Kay na ako ay handang makinig pero handa ring ituwid ang kanilang mga mali. Kung pababayaan ko sila sa kanilang mga mali, hindi pagmamahal ang tawag doon.

Posted by bingskee at 8:17 PM

Share This Post

Post Comment | Permalink

Mood:  hug me

Karaniwang kaalaman na ang pamilya ang yunit ng lipunan kung saan dapat nagsisimula ang lahat ng kaayusan. Sinasabing kung ang isang pamilya ay nabubuklod sa pagmamahalan, pag-uugnayan at pag-uunawaan, hindi malayong magiging responsableng mamamayan ang mga miyembro nito.

Hindi ko masasabing perpekto ang pamilyang mayroon kami ni Papsie. Kung ang ‘perpekto’ ay mangangahulugan na may magandang trabaho si Papsie, marangya ang pamumuhay namin, marami kaming ari-arian, marami kaming mga sasakyan, o may tagumpay kaming negosyo. Pero sa aking palagay, halos perpekto ang pamilyang mayroon ako – may mapagmahal na asawa at mga anak, may matatalino at malulusog na mga anak, bukas ang isipan ng bawat isa sa bawat sitwasyong kinakaharap, at pagiging masaya halos araw-araw. Parang mga palamuti lamang ang sobrang materyal na bagay..

Walang superyor sa aming pamilya. Walang hari, walang reyna. Basta isang tatay, isang nanay, isang lola, mga anak. Hindi mo mararamdaman sa bawa’t isa na siya ay nakakahigit sa kahit kanino sa loob ng aming tahanan. Lahat ay pwedeng magbigay ng opinyon, o ang bawat isa ay may kalayaang sabihin kung ano ang nasasaloob. Kasama na rin dito ang igalang ang katahimikan kung nais ng isa ang huwag kumibo..

Kabutihan, katwiran, respeto, atensyon. Mahalaga sa amin yan. Marahil para sa iba napakapayak ang mga ito para sa isang halos perpektong pamilya. Pero, para sa akin, mahigit pa talaga siya sa anumang yaman..

Si Papsie

Sa kasalukuyan, ang BP niya ay napapanatili na sa normal. Para sa hindi nakababatid, isa siyang stroke victim simula pa noong grumadweyt siya sa college. Isa rin siyang industrial engineer. Masayahing tao, mapang-inis, mapang-asar, buo ang loob, prangka, madiskarte. Sinara na niya ang kanyang munting sari-sari store dahil inuutungan lang naman ng marami na magbayad dili. Kapag sa kanya bibili, utang pero pag sa iba, me cash sila. Sobra po kasi siyang generous (dapat Generoso na lang ang pangalan niya) kaya minsan ay inaabuso. Hayun at ginawa na lamang paupahang bahay ang tindahan. Maraming inaasikaso sa hamak niyang lagay. Masarap magluto ever! Mabango pa rin bago matulog..

Si Bing

Sa kasalukuyan, ang BP ay tumataas minsan. Dahil yata sa stress. Napapagalitan madalas ni Papsie kapag napupuyat dahil sa blogging. Masaya sa kasalukuyang mga kaibigan mayroon siya. Masayahin, mapang-inis na rin, magulo at maingay kung minsan pero behave sa harap ng mga anak. Mahilig umawit (sa banyo), mahilig sa music. Dapat daw sabitan ng medalya (ayon kay Papsie) dahil sa ginagawa at ibinibigay sa ina at mga kapatid..

Si Kay

Supladita kung minsan. Mapangatwiran. Hindi pipilitin ang sarili na magustuhan ang isang tao o ang isang bagay. Born leader. Sa kasalukuyan, masayang-masaya dahil siya ang piniling modelo (para sa high school) ng official photographer para sa graduation nila. Nanalo kamakailan sa isang art contest. Kaya nang makipagtransaksyon sa bangko. Mukhang ok na uli sila ni ***.

Si Daryl

Marami pa ring ideya, marami pa ring opinyon. Mahilig makipagdiskusyon sa Mama niya. Makapuso pa rin o maka GMA 7. Mahilig pa rin sa Lord of the Rings. Mahilig tumuklas ng mga bagay gaya ng bagong salita, bagong imbensyon, at marami pang iba. Mabait na bata, madaling mag-sorry, malambing, bolero, hindi matutulog nang walang goodnight kiss o aalis na walang goodbye kiss. Prioridad niya raw ang mag-enjoy habang bata pa. Pangarap niya raw ang magtagumpay. Mas gusto niya sa ngayon ang high school life..

Si Nanay

Isang dakilang ina ni Papsie. Ever supportive. Palaging naryan para sa mga anak. May mga kahinaan, pero kayang unawain. Mahilig makipaghuntahan tungkol sa mga bagay-bagay sa buhay. Naglalaba pa rin sa edad na 69 (sa tulong ng washing machine na para sa kanya ay pinakamahusay na imbensyon). Mas ina..

Palagi kong inaabangan ang Linggo at ang hapunan. Doon ko kasi sila nakakasama lahat. Mahigit pa sa anumang yaman ang makasama sila. Hindi puwedeng ipagpalit..

Posted by bingskee at 2:07 PM

Updated: Saturday, 20 August 2005 2:31 PM

Share This Post

Post Comment | View Comments (1) | Permalink

Mood:  chillin'

Nakakabigla ang balita na nasa hospital ang isa sa mga empleyado sa kumpanyang pinapasukan ko. Noong isang araw lang e kausap ko ang taong iyon. Nakangiwi raw ang mukha dahil sa stroke.

Wala talagang katiyakan ang buhay. Ngayon malusog ka, kinabukasan me sakit ka na. Buti sana kung simpleng sakit lamang. Ngayon, magkasama kayo ng mahal mo, bukas e me iba ka na o siyang kasama. Ngayon, masaya ka sa mga kaibigan mo, bukas kaaway mo na sila. Ngayon ang dami mong pera, bukas nagdarahop ka na.

Nakakatakot kung iisipin. Kaya nga nakapagtataka na walang tigil ang tao sa pagpapasasa sa yaman, sa karangyaan, sa pakikipagsaya o pakikipagdiwang (kadalasan ay pakikipag-inuman). Walang tigil ang tao sa pagpaparami ng pera. Buti nga sana kung sa mabuting paraan. Ang kaso kahit na sa masamang paraan, basta magkapera, o umangat, o mabigyan ng pabor, ginagawa para lamang sa pera.

Nakakapag-alalang isipin na baka bukas ay kunin na tayo ni Lord. Ano naman ang mukhang (este espiritu pala) ihaharap natin sa Kanya? Dapat na talagang seryosohin ang bagay para sa ating kaluluwa sapagkat lahat naman ng nabubuhay dito sa mundo ay lilipas at lilipas din. Sa alabok ang tungo.

Walang katiyakan ang lahat. Kaya dapat na mag-ipon na lamang ng kayamanan na puwedeng dalhin pag ika'y yumao na. Lahat kasi ng yaman dito sa mundong ibabaw ay mawawala kung di man ay nauubos.

Walang katiyakan ang lahat. Kaya dapat na gawin ang lahat ng pwedeng makapagbibigay ng kasiyahan sa iyong mga mahal sa buhay at sa iyong kapwa. Kahit paano may pamana ka na maiiwan at tiyak hindi ito mawawala.

Walang kasiyahan ang lahat. Kaya yakapin mo madalas ang iyong mga anak at sabihin sa kanilang mahal mo sila. Ipadama sa iyong kabiyak o sa minamahal ang totoong pagmamahal. Gawin ang para sa magulang bago nila iwan ang mundo. Patawarin ang mga taong lumalapastangan sa iyo sa kahit anong paraan. Unawain ang kahinaan ng sarili, ng iba at ng mga nasa paligid.

Parang pari, ano? Pero seryoso ako. Bigla ko lang kasing naisip ang kalagayan noong kasama namin sa trabaho. Naaawa man ang karamihan, hindi rin makalimutan na isa siya sa mga taong makati ang dila. Sa madaling salita, tsismoso. Ayaw ko nang ganito - na matatandaan ako nang ganito. Gusto ko, pag nawala ako, ma-mi-miss ako. At maaalala ako nang maganda. Gusto kong mag-iwan ng pamana na ikatutuwa ng mga kaibigan ko, na ipagmamalaki ng pamilya ko.

Walang katiyakan, kaya dapat na ihanda... ang kaluluwa.

Posted by bingskee at 8:19 PM

Updated: Tuesday, 12 July 2005 8:41 PM

Share This Post

Post Comment | View Comments (2) | Permalink

Mood:  energetic

Ngayon ang opisyal na pagbubukas ng bagong lokasyon ng Sa Aming Wika. Inagurasyon kung baga. Kasalukuyan ko pa rin itong pinag-eeksperimentuhan at pinagkakaabalahan. Ito rin ang dahilan ng mga tampo ni Papsie minsan. Napupuyat kasi ako sa paglipat ng aking mga obra dito. At sa pag-aayos na rin. Well, ewan ko kung maayos na nga.

Sa totoo, nahiya ako kay Jaleesa. Nagreklamo kasi ang bru. Hindi raw niya mabasa. Sabi ko sa sarili ko, subukan ko nga ang tripod. Libre naman, e! he he.

Kung meron kayong komento para sa ikagaganda, sabihin nyo lang. Oks lang sa akin. 'Wag nyo lang sasabihing fanget ang piksyur sa panel board at lagot kayo kay Papsie!.

O, ano mga 'igan. Sana ay huwag kayong mahiyang mag-iwan ng bakas. At wag ding magtatampo kung matuklasan na wala pa ang pangalan nyo sa kaliwang panel board. Kasalukuyan pa rin kasing nag-u-update..

Posted by bingskee at 10:29 PM

Updated: Saturday, 9 July 2005 7:56 PM

Share This Post

Post Comment | View Comments (17) | Permalink

Mood:  crushed out

Kung nasa una ang pagsisisi, hindi sana mawawala ang Canon IXUS 30 Digital Camera ko. Hindi ko sana iisiping kumuha ng mga larawan ng mga anak ko pagkatapos ng misa. Hindi ko sana ipinalagay sa bulsa ng shorts ni Papsie ang cel fon at ang digital camera. Hindi sana muling ilalabas ni Papsie mula sa kanyang shorts ang cel fon at ang digital camera dahil nabibigatan siya. Higit sa lahat, hindi ko na sana ipinadala kay Kay ang digital camera.

Kaya lang, may nauuna bang pagsisisi? Siyempre wala. Palagi namang isang resulta ang pagsisisi pagkatapos ng isang hindi kanais-nais o nakakalungkot na pangyayari. Kailanman ito ay nasa huli.

Marami rin akong natutunan kahapon buhat sa pagkawala ng cel fon at digital camera ko. Una, hindi na dapat nagdadala ng mga valuables sa simbahan. Kailangang ang konsentrasyon ay nasa misa lamang at sa homilya. Yun ay panahon para sa Diyos, para sa pagsamba at pasasalamat. Pangalawa, ibayong ingat kapag may dala-dalang valuables at dapat siguruhing ito ay palaging nakakabit sa katawan at hindi iniiwan lamang sa tabi-tabi at sa kung saan-saan. Pangatlo, ang pagtanggap nang maluwag sa nangyari ay nararapat lamang sapagkat ang sisihin ang sinuman sa mga nangyari ay hindi na makakapagpabalik ng nawalang gamit. (Humagulgol ako ng malakas at matagal sa banyo nang ma-realize ko na hindi na babalik ang valuables ko na nawala.) Pang-apat, maling isipin na ang lahat ng pumapasok sa simbahan ay may mabuting kalooban. Marami ang nagtatanong, “Pati ba naman sa simbahan?” Oo, pati sa simbahan ay may mga taong mas umiiral ang pagiging masama at ang pagkaengganyong kunin ang hindi sa kanila. Kung may intensyon ang taong iyon na ibalik ang mga valuables ko, iniwan sana niya sa opisina ng simbahan ang mga iyon at hindi niya papatayin ang cel fon ko. Hindi na namin siya ma-contact dahil pinatay ang cel fon. Panglima, may mga tao pala na imbes na damayan ka sa mga ganitong pagkakataon, mas inuuna pa ang magbibigay ng mga komentaryong hindi naman nakakatulong. May mga napapangiti pa at nang-aasar. Para bang ang mga ginagawa nila ay makakaalis ng sakit na nararamdaman.

Nakuha ko nang tanggapin ang mga nangyari. Ang nakakalungkot lamang ay masyadong aperktado si Papsie. Kagabi nga lang, nang mag-gudnayt kis ako, naluluha siyang nagsabi nang, “Ma, I am so sorry.” Sabi ko huwag nang isipin iyon, wala na kaming magagawa tungkol doon para mabalik. Higit kakong mahalaga siya kaysa sa mga bagay na iyon. Ang inaalala ko kasi ay may hypertension si Papsie at ang stress ay maaaring makapagpataas ng kanyang BP. E, kikitain ko pa naman ang perang ipinambili ko sa mga iyon.

Sabi ni Mila, baka naman daw sinasabi ko kay Papsie na ok lang pero hindi naman ok ang itsura ko. Naisip ko, “Guilty yata ako doon, a.” Hindi nga kaya dahil nakikita niya ang sobrang kalungkutan sa akin kaya siya apektado nang husto?

Kalilimutan ko ang nangyari. Itsolendamayn, ika nga.

Posted by bingskee at 10:01 PM

Updated: Saturday, 9 July 2005 9:48 PM

Share This Post

Post Comment | View Comments (2) | Permalink