Amoy Beybi
Mood:  amorous
Topic: Ang Aking si Danny
16 na taon na kami ni Papsie noong Abril 2, 2005. Tagal na, 'no? 'Ika nga ng isang blogger, 'di ka pa ba nagsasawa?' Ano ba ang dapat pagsawaan? Iyon bang halos araw-araw niyang pagsabi ng 'I love you'? Iyon bang halik niya bago ako matulog? Kasama na ang mga yakap at mga pilyong bulong? Pagsasawaan ko ba ang mga malalanding haplos? Pati na ang dahan-dahang pagdampi ng labi (kasama na ang dila) sa tenga? Dapat ko bang pagsawaan ang mga masasarap na luto? Lalo na ang pansit? Pagsasawaan ko ba ang intensyon niyang huwag akong malipasan ng gutom? klik mo dito para sa buong kwento

ISANG SORPRESA
Mood:  surprised
Topic: Ang Aking si Danny
Ilang linggo nang nakaraan ito. Naalala ko lang kasi nagugutom na ako habang sinusulat ko ito. Minsang hinatid ako ni Papsie patungong office e nabanggit ko sa kanya na ang sarap talagang kumain ng ginataang langka. Mahilig din talaga ako sa lutong me gata. Ang sabi ni Papsie sa aken e mahirap daw kasing iluto ang mga me gata. Hindi raw sya magaling sa mga lutong me gata. Sumagot ako nang ‘Ba’t naman mahirap? Sa tingin ko naman, hindi yun mahirap." (hindi kasi matanggap na hindi na magluluto ng me gata ha ha ha) Sabi nya ulit e dalawa raw kasi ang kamay ko na magagamit sa pagpiga ng gata e sa kanya iisa lang ang gumagana. Bigla namang akong naguilty at sinabi sa sarili, "Oo nga, no?" Sinabi ko rin nang malakas yun. klik mo dito para sa buong kwento

ANG AKING SI DANNY
Mood:  amorous
Topic: Ang Aking si Danny
Tapos na ang birthday ng aking Papsie (ang tawag ko sa aking kabiyak ng puso). Nalasing siya. Fundador lang naman ang pwede sa kanya kasi na-stroke siya. Ayaw ko noon pumayag na tumikim siya ng kahit na anong alak pero nang magbigay ng signal si Doc Rico, hayun at umarya na. Natuto tuloy akong uminom ng brandy. Mas malakas pa nga sa kanya kung minsan he he he basta Fundador lang. Gumulong daw siya, sabi ng isang kainuman niya na dali-daling pumasok sa bahay dahil sa pag-aalala. Dali-dali rin akong lumabas at hayun siya at prenteng nakaupo na para bang walang nangyari, ngingisi-ngisi, lango na. Pinilit kong tanungin kung ano ang nangyari, hindi nagtapat, pinilit ibahin ang kwento at sinabing OK lang daw siya. Kinabukasan ko na nalaman na hindi naman daw siya pinatid o napatid ni Itoy, nawalan siya ng balansya dahil sa kaliwang binti niya (paralisado ang kaliwang bahagi ng katawan niya). Masaya siya sa selebrasyong nangyari. Gaya pa rin ng dati, maingay ang selebrasyon at ang karamihan ng ingay e galing sa kanya. Pag me karga na, lalo na siyang magulo. Magulo na masaya. Hindi naman nagwawala. Just want to have fun, ika nga. At lahat ay napapasaya niya, kahit na nga mga pang-asar at pang-iinsulto ang lumalabas sa bibig niya. Kilala na kasi si Dan ng mga kaibigan niya – palabiro, maingay, masayahin, mahilig mang-inis, mapang-asar. Iyon ang nagustuhan ko sa kanya. Nang maging kaibigan ko siya noon at naging bf nang malaon, naitanong ko nga sa kanya, “Wala ka bang problema?”. Sumagot ng “Wala,” na taliwas sa inaasahan ko na “Meron naman.” Ganoon niya ituring ang buhay mula pa noon. Light, ‘ika nga. Nais niya lang palaging maging masaya. Ang hindi alam ng nakakarami. Malalim na tao si Dan. Malalim ang diskarte sa buhay sa gitna ng kanyang kalagayan. Palagi siyang me alternatibo para sa isang problema. Palaging bukas ang isip sa pang-unawa kahit na hindi na kauna-unawa. Palaging nag-iisip na mabuti bago ang isang desisyon. Palaging tutulong kahit ganun ang kalagayan ng katawan (at daig pa ang isang buo ang katawan!). Palaging umaalalay sa amin pag kailangan siya. Marami siyang nagagawa na hindi nagagawa ng isang normal ang katawan. Ano pa kaya kung normal ang kanyang katawan? Siguro ang layo na ng narating namin bilang isang pamilya. Siguro mas marami pa kaming matutulungan. Siguro mas marami pa kaming maibibigay. Siguro rin hindi second hand ang kotse namin. Siguro rin mas magandang pribadong eskuwelahan ang pinapasukan nina Kay at Daryl. Siguro puro na signature ang isinusuot naming damit, sapatos, atbp. Siguro mas madalas kaming kumain sa labas. Siguro mas marami pa kaming magandang gamit na mabibili. Pero wala namang kabuluhan ang lahat kung wala si Dan. Walang halaga ang lahat ng magaganda sa buhay kung wala si Dan…

MALIGAYANG BATI
Mood:  amorous
Now Playing: hapi bertdey song
Topic: Ang Aking si Danny
Maligayang bati sa iyong kaarawan, Pa! Sana ay malasing mo sila! At ako naman, malasing sa ligaya ha ha ha!

Ang Aking Guro
Mood:  flirty
Topic: Ang Aking si Danny
Hindi ko na matandaan kung kelan ako nag-transform. Parang mutant, ano? Sobra kasi akong tahimik noon. Wala masyadong imik, wala masyadong salita. Kahit nang maging magboypren kami ni Papsie, hindi pa rin naman ako ganung kagulo. Ikinasal kami ni Papsie noong 1989. Bago pa lang ako sa dati kong pinagtatrabahuan. Ilang buwan pa lang pagkatapos ng kasal, nagsimula na akong mag share ng green jokes. Heto ang unang-unang joke na ikinagulantang ng lahat sa kompanyang iyon. Mama: Miss, ang ganda naman ng buhok mo! Ale: Salamat! Mama: Ang ganda naman ng mukha mo! Ale: Salamat! Mama: Ang ganda naman ng balakang mo! Ale: Salamat! Mama: Ang ganda naman talaga ng boobs mo! Ale: Sa lamas.. Mula nga noon, wala nang inabangan ang mga tao kundi ang mga kwento ko na kadalasan nga e berde. Hindi naman berde ang dugo ko. (Mga bading nga lang pala yun.) Yan ay sa kagandahang loob ni Papsie. Sobra kasing maloko yun, magulo at mabiro. Kahit sino nga e kinakausap kahit na yung bagger at cashier ng SM. Bagger: Sir, pwede ko bang baliin yung bar ng sabon bago isilid sa bag. Papsie: OO naman, basta pag binali mo, bubula pa. Cashier: (Humahagikgik.) Ganun kanatural ang guro ko. Hindi nagpipilit. Gusto lang niya talagang maging masaya palagi ang mga nakakasalamuha niya. Maraming marami pang kwento tungkol sa guro ko. Nakakapagod na nga lang tumipa sa keyboard. Pero sa tingin ko, mas magaling na ang estudyante.