May Pakendeng-kendeng Pa
Mood:  chatty
Now Playing: ads sa teevee
Topic: Ang Lipunan

Nabanggit ni Nanay na ang anak daw pala ng aming kapitbahay na si H**** ay ubod pala ng arte. Nagtanong ako kung bakit at sinagot ako na ang sabi’y kung lumakad daw kasi ay sobra ang kembot.

Naalala ko tuloy noong maliit pa si Kay at kalaro ang babaeng tinutukoy ni Nanay. May kaibigan itong isa pa ring maarte na kung lumakad e pakendeng-kendeng. Nagalit noon si Nanay sa mga ito dahil sinabihan si Kay ng salitang ‘malandi’. Galit na galit ang aking biyenan at pinatawag ang mga ito at sinermunan. Tinanong sila kung ano ang ibig sabihin ng salitang iyon para sa kanila. Hindi kasi maririnig ni Kay ang mga ganoong klase ng salita sa amin. Tinanong din sila kung nakita ba nila na ang kanyang apo ay naglandi. Galit na galit talaga ang aking biyenan.

Ngayon kung makikita mo nga ang mga ito hindi puwedeng hindi mo masabing maaarte. Hindi ako nagsasalita dahil ako ay inis sa mga babaeng iyon. Pero kapansin-pansin talaga ang pag-indayog ng kanilang balakang lalo na iyong isang nagsabi ng salitang ‘malandi’. Kapag dumaan ang babaeng iyon sa gitna ng isang kulumpon ng mga lalaki, lalong pinag-iigi ang pag-kendeng. Tingin ko ba ay kulang sa pansin.

Noong minsang dumaan ito ay pagkaingay-ingay naman at nakapulupot pa sa isang lalaki na akala mo ay pugita. Maiinis kang talaga.

Nalaman ko na ang babaeng iyon ay may problema sa pamilya, rebelde at talagang tila nagwawala. Naiisip ko tuloy na mas bagay na sa kanya ang salitang binitiwan niya sa anak ko na kahit hindi kumendeng ay mapapansin at mapapansin.

Masdan Mo ang mga Bata
Mood:  lucky
Topic: Ang Lipunan

Noong a-uno ay pumunta kami sa Masambong. Taun-taon naming ginagawa ito. Bahagi ito ng aming hangarin ni Papsie na mapatibay ang relasyon sa mga kamag-anak.

Wala ang iba. Sarado ang bahay. Nasira tuloy ang aming iskedyul. Pero maaga kaming nakauwi. Nakapagpahinga pagkatapos.

Hindi ako maawat sa pagkuwento sa isang hindi makalimutang karanasan sa paglibot namin sa Masambong. Ang pumukaw ng aking emosyon ay ang batang si Bulak na kaapu-apuhan ng isang tiyuhin ni Papsie. Si Bulak ay isang batang maliit, mga magdadalawang-taong gulang na, mabilog pero hindi naman mataba, kayumanggi, matikas nang maglakad ang dalawa niyang paa na walang sapin.

Sa una ay bantulot lumapit ang bata. Nang malaon, siguro nang maramdamang wala akong gagawing masama sa kanya, ay nangunyapit na sa aking hita habang ako ay nakaupong nakikipagkwentuhan sa isa niyang lola, na pinsang makalawa ni Papsie. Hindi na siya humiwalay simula noon. Habang hinahaplos-haplos ko ang kanyang buhok at likod, titig siya ng titig sa akin. Ewan ko, pero bigla kong kinarga si Bulak at habang subu-subo niya ang kanyang daliri, ay inuguy-ugoy ko. Maya-maya pa ay papikit na ang kanyang mga mata.

Nalaman ko na si Bulak ay anak ng apo ng tiyuhin ni Papsie, sa ikalawang asawa, na isang kinse anyos na babae. Tatlong magkakapatid sina Bulak at ang panganay ay 6 na taon lamang. Ang masaklap ang amat’ina nila ay kapwa nakakulong sa bilangguan. Hindi malinaw ang salaysay tungkol sa dahilan ng pagkakulong. Nang-agaw raw ang ama ng cel phone, pero bakit kailangang makulong ng 6 na taon? Ang ina naman ay makukulong na 6 na buwan dahil nang-i-snatch ng kwintas. Sa pahapyaw na kwento, parehong lulong sa shabu.

Nakatulog ang tila munting anghel na si Bulak sa aking kandungan, subu-subo ang hinlalaki. Ni hindi nag-alala ang kausap ko na baka gutom ang bata. Nang sabihin ko na saan ba dapat matulog ang bata, kinuha niya nang hindi marahan ang bata. Naalala ko rin na sinabi niya na “Ayan, ampunin niyo na ang bata.” Marahil, mabigat na rin ang sitwasyon sa kanila dahil sila ang kumakargo sa limang anak ng mag-asawang iyon na parehong menor-de-edad.

Lahat ng bata, kung sabagay, sa lugar na iyon, ay halos pare-pareho ang sitwasyon. May mga magulang nga, pero parang wala naman. Ang mga magulang ay tila walang pakialam. Nang mga oras na iyon, hanggang sa pag-uwi namin, naiisip kong sana ako ay mayamang pilantropo at kukunin ko na lang ang lahat ng batang naroon. Sana isa akong anghel, na may kakayanang kunin ang lahat ng bata doon para iligtas sa mga buwitreng naroon. Nakaramdam pa tuloy ako ng pagkamuhi sa mga matatandang naroon.
Ang buong senaryo ay kabalintunaan ng buhay ni Kay at ni Daryl. Sayang si Bulak at wala akong sapat na kakayanang alisin siya sa ganoong lugar at sitwasyon. Pero para na rin akong kumukupkop ng mga tulad ni Bulak na walang masulingan, o matakbuhan, mga bata sa kaisipan na kailangan pa rin ng pag-alalay magpasahanggang-ngayon.

MAG-INGAT!
Mood:  chatty
Topic: Ang Lipunan

Sa araw-araw na pagpasok ko sa trabaho at sa dami ng mga nakasalamuha kong tao, natuklasan kong may mga taong dapat pag-ingatan:

1.Mag-ingat sa mga taong sobra ang pagngiti. Magtaka ka kung bakit sobrang tamis ang ngiti na wala namang dahilan at hindi naman kayo mag-bes pren. Maaaring nasisira na ang ulo o may ginawang kalokohan laban sa iyo.

2.Mag-ingat sa mga taong biglang bumait sa iyo na dati rati nama'y hindi ka pinapansin. Magtaka ka kung bakit ekstraordinaryo ang pagbati sa iyo na may kasamang nakakalokong ngisi. Malamang isinumbong ka na, o siniraan ka.

3.Mag-ingat sa mga taong ikinukwento ang kasiraan ng bes pren niya o ng simpleng kaibigan niya. Kung ang bes pren o kaibigan ay sinisiraan, ikaw pa kaya na hindi niya kaibigan?.

4.Mag-ingat sa taong kung tumingin ay akala mo kung sino, na tila ka sinusukat habang ikaw ay tinitingnan mula ulo hanggang paa o vice versa.

5.Mag-ingat sa mga taong kung tumingin ay palihim. Habang nakatalikod ka ay tila ka sinusuri at pag humarap ka na, biglang babawiin ang tingin. Subukan mo itong gawin na may salamin sa harap mo.

6.Mag-ingat sa mga taong kumikiling na hindi naman alam ang totoong nangyari at pilit na ipinagtatanggol ang isang taong balitang pangit ang pag-uugali at malinaw namang may diperensiya. Siya ay isang matalik na kaibigan ng taong iyon at tiyak na ipararating ang anumang komentaryong sinabi mo.

7.Mag-ingat sa mga taong palaging nakakontra sa sinasabi mo. Hindi ito nakikinig at mas mabuting huwag nang magsalita kapag naryan ang taong ito. Isang araw, marami nang pangit na balita tungkol sa iyo.

8.Mag-ingat sa mga taong sipsip. Mataas ang ambisyon ng mga taong ito. Wala silang pakialam kung masagasaan ang sinuman, maging ang kaibigan.

9.Mag-ingat sa mga taong nagnanakaw ng kaalaman ng iba at sasabihing ito ay sa kanila. Ang mga ito ay bobo, tamad at walang kakayahan. Gagamitin ka lamang o ang iyong kaalaman para umangat o maumentuhan.

10.Sa madaling salita, mag-ingat sa mga taong TRAYDOR.

PAANO BA MAGING ISANG MAHIRAP?
Mood:  quizzical
Topic: Ang Lipunan

Sabi ni Nanay, karamihan sa mga mahihirap o naghihikahos o yung mga walang pera, ay talusaling, konti mo lang masaling ang pride, e sobra nang nasasaktan. Kahit na sa maliliit na bagay, nasasaktan, nagdaramdam, nagrerebelde, naaawa sa sarili. Totoo naman palagi ito.

Pero kung iisipin, pwede namang hindi maging mahirap o naghihikahos o mawalan ng pera ang isang tao HABAMBUHAY. Ang obserbasyon ko lang, marami sa mga mahihirap, lalo na sa ngayon, ang nakuntento na lang na maging mahirap. Sa totoo lang, marami akong nakikita at kilala na naghihirap na nga, wala pang ginagawa, kuntento na lang na nakatunganga sa buong maghapon, at naghihintay ng awa ng iba. Maririnig mo rin sa kanila na wala silang kapera-pera. Hindi naman masama ang tanggapin ang katotohanan, pero ang tanong e ano ba ang ginagawa mo sa kasalukuyan mong sitwasyon?

Sa totoo lang, ginagamit din ng mga mahihirap na ito ang kanilang sitwasyon para magkapera nang walang kahirap-hirap, laway lang ang puhunan kung baga. Ikinukuwento ang lahat ng kakulangan, pagkasalat at kawalan ng kung anu-ano para maawa ang pinagsasabihan, para magbigay ng pera. Ang nakakalungkot, ang mga nagbibigay ay patuloy na naaawa at patuloy na nagbibigay habang ang mga nanghihingi ay nakahilata lamang sa buong maghapon. Hindi rin naman kaya kadalasan ng nagbibigay ang kanilang kunsensiya – at ito ay sinasamantala.

Sabi nga ng aking pinsang si Macky, walang problema ang tumulong, pero sana tinutulungan din nila ang kanilang sarili. Tama naman, di ba? Ang sarap ng pakiramdam kapag ang tinulungan ay umangat, nagsikap makaahon sa kinalalagyan, o nagsikhay para umasenso at hindi na umasa sa iba.

Ang Diyos ay nagbigay ng utak, talino at lakas sa lahat ng nilalang niya. Ano ba ang dapat gawin sa mga ito? Hindi ba dapat lamang na gamitin? Sayang kung nakatengga lamang ang mga ito. Mawawalan ng kabuluhan ang lahat.

Isa pang kapansin-pansin sa ilang mahihirap o walang pera, hindi marunong lumugar. Wala na ngang pera, ayaw pang tumulong, ni ayaw gumalaw para magbigay ng serbisyo, iyong kusang pagsisilbi. Mas magaan kasi ang tumulong kung nakikita mo na marunong namang makisama. Hindi iyong ang tumutulong pa ang nakikisama.

Ang napakasaklap pa sa mga mahihirap na tinutulungan ay iyong kawalan ng utang na loob. Ilan na ring istorya na hango sa tutuong buhay ang alam ko tungkol dito. Sa lahat ng naitulong, hindi na nga nagpapasalamat hindi man lang natutong lumingon sa pinanggalingan. Meron pa sa mga ilan na konting sermon, o napagsabihan lang sa kamalian, e sila pa ang may gana na sumama ang loob (at tuluyan ng kalimutan ang LAHAT ng naitulong). Bulag sila sa katotohanan na kailangan silang pagsabihan para sa kanilang kabutihan. Hindi naman yata tamang isipin na dahil ikaw ay mahirap ay kailangan ka na lamang unawain nang unawain kahit sobra ka nang PALPAK.

Isa pang napakasaklap ay ang mga mahihirap na umaangat. May mga taong sa kabila ng kabutihang loob ng iba, nakukuha pang ikwento na umangat sila sa sarili nilang kayod o pagsusumikap, kinalimutan nang banggitin ang mga taong tumulong sa oras ng kanilang kagipitan. Ingrato, ano? Dapat nilang isipin na ang mga tulong (maliit man o malaki) na tinanggap nila noong mga panahong wala sila ang nagbigay sa kanila ng pagkakataon para marating ang kanilang kinalalagyan.

Hindi hadlang ang kahirapan para maabot ang mga pangarap. Kailangang magsikap sa anumang sitwasyon. Kahit na ang mga mayayaman, o iyong may kaunting kabuhayan ay kailangan pa ring maging patuloy ang pagsisikap. Hindi rin naman kailangang yumaman nang husto. Pero kailangang magsikap upang hindi umasa sa iba o maging pahirap sa iba.

Ang mga kabataang iniwan ng magulang, o sabihan ng biktima ng sitwasyon ay tutuong kailangang tulungan. Pero sa pagsapit nila sa tamang gulang, ang pagsisikap ay dapat na naroon upang hindi maging isang mahirap kundi isang indibidwal na may kakayahan.

Hindi ako mayaman, pero hindi na ako mahirap. Paano kasi ay marunong akong magsikap at magpagod para kumita ng ikabubuhay.

ANG PUMAGITNA SA NAG-UUMPUGANG BATO
Mood:  mischievious
Topic: Ang Lipunan

Ang hirap nun. Masakit pa. Imadyinin mo na lang.

Ang mundo ng blogging ay maihahalintulad sa isang pamilya. Iyon nga lang walang tatay at nanay na maituturing. Panay putok sa buho kung ganun??? Maaari sabihing ganun kasi iba iba ang pinanggalingan. Pero isang pamilya pa rin.

Sa isang pamilya, lalo na iyong maraming magkakapatid, mayroon diyan ang magka-vibes, magkasundo o magkakampi. Saan ba nagkakasundo? Siyempre, sa mga bagay-bagay – hilig, ugali, paniniwala, bisyo, at kung anu-ano pa. Pero hindi lahat magkakasundo o magkakampi. May grupu-grupo rin sa mga magkakapatid. At madalas ang mga ito ay nagtatalu-talo na minsan pa nga e nauuwi sa away. Sa ganitong mga eksena, sa tuwina e meron mga kapatid na hindi kasali sa away o hindi nakikisali – sila yung pumapagitna. Ang hirap ng sitwasyon na iyon. Paano kung pareho mong gusto o kasundo?

Hindi ito madali. Minsan kailangang isakripisyo mo ang isa para lamang lumabas ang totoo. Minsan kailangan mo namang tumahimik na lamang kahit na gusto mong umayon sa isa na kapareho ng paniniwala mo para lang hindi lumala ang gulo.

Sa mundo ng blogging, alam ko na may mga ganitong eksena. Mahirap ang malagay sa sitwasyong nasa pagitan ng mga nag-uumpugang bato. Hindi maiiwasan na ang kaaway ng isa ay kaibigan naman ng isa. Kahit na may puntos ang isang kaibigan (na katunggali, kadiskusyon, o kaaway ng isa pang kaibigan), mapipilitan na lang siyang manahimik. Dapat nating irespeto iyon. Pero dapat ding hayaan na lang ang magkadiskusyon na resolbahin ang kanilang hidwaan. Kung kaibigan ka man, puwede kang magbigay ng opinyon pero huwag kang makisawsaw sa isyu na halos nanggagalaiti ka sa galit. Maging patas kahit saan man at kahit kailan man. Maging magalang din sa opinyon ng iba at gawin ang di pagsang-ayon sa mapayapang paraan. Huwag gamitin ang anumang behikulo upang mailabas lamang ang mga natutulog na hidwaan. Isa pa, dapat bang me kumpetisyon sa isang pamilya?

Isang pamilya na may iilang hangarin – ang maibahagi ang nalalaman para makatulong, ang makapagbigay ng impormasyon, ang mapaunlad ang kakayahan sa pagsusulat at kung minsan pa nga, ang makapagbigay ng aliw. Tandaan na lamang sana ang mga mabubuting hangarin na ito. Isang pamilya ang mundo ng blogging at ang dapat mamayani ay ang peace at understanding.

Mabuhay ang lahat ng bloggers!

ANG LAMAN NG PUSO AT ISIP
Mood:  sharp
Topic: Ang Lipunan

"Napansin po ba ninyo kung paano sumasaya ang paligid kapag naryan si Dan?" tanong ko kay Nanay. Matagal ko nang napapansin iyon. Si Danny, o ang aking si Papsie, ay likas na masayahin. Kahit sino ang makausap, tiyak tatawa. Hindi nga lang tatawa, hahalakhak pa. Isa siya sa mga taong may mahusay na sense of humor. Sabagay, hindi lamang siya ang ganyan. Kaya kapag may nakakasalamuha akong magaling ang sense of humor, nakakasundo ko, at naalala ko si Danny. Ang higit mong mapapansin ay kung paano siya magiging masayahin sa kalagayan niya (isa siyang biktima ng hypertension at paralisado ang kaliwang bahagi ng katawan).

Naniniwala ako na ang laman ng puso at isip ni Danny ay makapagbigay ng kasiyahan sa likod ng pagiging stroke victim. Ang lumalabas na mga salita, aktwasyon, pananaw, pangangatwiran, o opinyon sa isang tao ay ang laman ng puso at isipan niya. Hindi perpektong tao si Danny, may mga kahinaan siya pero mas higit na mapapansin ang talas ng isipan sa isang desisyon at kung paano hindi maaagrabyado ang isang tao. Magaling siyang makisama. Minsan nga ang nasabi ko, "Asawa lang ang hindi mo pinapahiram." Sa sobrang pakikisama lahat kasi ng humihiram ay pinagbibigyan. Bumalik nga ang turbo broiler na sira na.

Saan na nga ba tayo? Aaa, tungkol sa laman ng puso at isip. Kapag likas na mayabang ang isang tao, mapapansin mo ang hirap niya pagbaguhin. Kapag pinuna mo, magagalit pa sa iyo. Yun nga kasi ang laman ng puso at isip niya – na siya ay nakakahigit sa kaninuman. Ito pa ang isa – may mga babaeng kung umasta ay sila lang ang maganda o seksi – kasi nga ang isip nila superganda sila. Hindi lang naman ang panlabas na kaanyuan ang importante. May mga babae naman na hindi kagandahan pero ang ganda ng tingin mo dahil sa aura niya. At ito pa – ang dami kong nakakasalamuha na ang daling pumuna sa ibang tao pero hirap punahin ang sarili – kasi nga ang laman ng puso at isip ay pawang kasamaan laban sa iba. Handa silang sumira ng ibang tao sa pamamagitan ng kamandag ng bibig nila para lamang umangat.

Sa kabila ng lahat ng ito, siyempre, naryan ang mga taong mamahalin mo o hahangaan mo dahil sa angking tunay na kabaitan, prinsipyo at mga kapaki-pakinabang na paniniwala. Hindi nagpipilit ang mga ito. Kusang lumalabas ang kabutihan, ang tunay na laman ng kanilang puso at isipan.

Pusa ay Namamale, Ang Tao Ba?
Mood:  quizzical
Topic: Ang Lipunan
Tatlo ang pusa sa bahay – si Tigra, si Karen at si Ursula. Tatlong henerasyon ng mga pusa. Sa kasalukuyan, si Tigra ay buntis na buntis. Si Karen ay kasalukuyang namamale, katulad ni Tigra bago ito nabuntis. Si Ursula naman ay isang inosenteng batang-batang pusa, anak ni Karen. Kakaaliw pagmasdan at pakinggan ang mga pusa kapag namamale. Ang ingay po kamo. Parang ang maririnig mo, e, ganito, (sa wikang Ingles), “Nowwwwww! Nowwwwww! Nowwwwww!” at sasagot naman ang lalaki nang ganito (sa wikang Ingles uli), “Not nowwwwww! Not nowwwwww! Not nowwwww!” Paulit-ulit na palitan ng ingay. Siguro yun ang ligawan o di kaya nama’y pagpapahiwatig na gusto nilang makipagniig. Bukod pa nga sa ingay, napansin ko rin na alumpihit si Karen. Palagi siyang ikot nang ikot na nakatihaya sa sahig o sa lupa, tapos didilaan ang ari niya o ang buntot niya. Tapos susundan na naman ng ingay. Naobserbahan ko nga kagabi habang siya ay nag-aabang sa labas ng bahay sa kanyang lover, tanaw siya nang tanaw, para ring tao na nangangandahaba ang leeg sa pagtanaw kung nariyan na ba ang sinisinta. Nang dumating na ang ginintuang barako, hayun at pumuwesto na si Karen nang akmang tatakbo patungo sa kanyang lover. Siya pa kamo ang nagpapansin at lumapit. Maya-maya, nawala na si Karen, hindi ko nasundan kung saan nagpunta. Nalaman ko na lamang na nasa bubong na, ang ingay naman kasi. Sabi ko sa ka-officemate ko, kung ang pusa ay namamale, ano tawag noon sa tao? “Naglalandi!” Hagikhikan kami. Lalo siyang natawa nang sabihin ko na kanina ko pa kasi iniisip iyon at inaapuhap kung ano ang namamale sa tao. Pero iba pala ang pusang naglalandi sa taong namamale. (Ay, ano ba ‘yun – baligtad ata?) May pagkakaiba ba?

ANG KWENTO NIYA
Mood:  don't ask
Topic: Ang Lipunan
Nagsimula na namang magkwenta. Pagkatapos na naman ng pagdiriwang na daraan, tiyak ay maririnig mo kung magkano ang ginastos niya. Parang siya lamang palagi ang gumagastos. Sa sampung beses na pagkukwento, isa lamang ang kwento tungkol sa ginastos ng iba. Bida pa rin siya. Kapag marami ang nakikinig, mas lalong maraming kwento tungkol sa ginastos niya. Etsapwera na ang ginastos ng iba. Pagyayabang ba ang tawag dito? Sabagay, di lamang naman tungkol sa gastos siya bida. Pagdating din sa trabaho, hindi niya magawang ikwento ang nagawa ng kasama niya. Parang siya lamang ang nagtrabaho. Mas marami naman ang utos. Wala sanang problema ‘yon, e. Sana naman e wag nang magpasikat dahil hindi na rin naman kapani-paniwala ang ibang sinasabi. Hindi na ako magtataka kung bakit may nagsabing walang ginagawa ang kasama niya – na sinabi din ng kaututang dila niya. Palagay ko ikinalat nga ng kaututang dila niya na walang ginagawa ang kasama niya – sa mga kapitbahay. E di bida nga naman siya sa mga kapitbahay. Madalas din niyang ipagmalaki direkta o di direkta kung gaano siya kabuting tao, na kung wala siya e walang mangyayari sa iba, na kung hindi siya MABAIT e paano na lang ang mga UMAASA sa kanya. Sana hinintay na lamang ang iba na magsabi nito. Mas ayos ‘yun, di ba? Ayaw kong makipagkumpetensiya. Hindi naman ito ang layunin ko sa buhay. Kaya nakikinig lamang ako at hindi ako sumasabay. ‘Yun nga lamang masakit na rin kasi sa tenga. Marahil hindi niya gusto na second lead siya. Gusto niya siguro siya ang palaging bida. E di ibigay ang hilig. Ano naman ang mapapala kong buti sa pakikipagkumpetensiya? Sabi nga ni Blaise Pascal – (susubukan kung isalin sa Filipino) "Kung gusto mong mag-isip ng maganda ang ibang tao sa iyo, huwag kang magsalita nang marami tungkol sa iyo."

BAKIT KAILANGANG MAGSINUNGALING
Mood:  quizzical
Topic: Ang Lipunan
Maraming dahilan syempre. Depende sa sitwasyon. Depende rin sa tao. Pero bakit nga kailangan? Isa ang pagsisinungaling sa mga ipinagbabawal. Masama na ang impresyon sa iyo kapag natuklasang may ganito kang pag-uugali. Mahirap nang ibalik ang tiwala sa iyo. Ang pagsisinungaling daw ay isang pagpapahayag na may intensiyon ng panloloko. Ito ay taliwas sa kahalagan ng katotohanan. Pero naisip ko, may mga pagsisinungaling din naman na kailangan. Basta tiyaking hindi malalaman. Hindi makakasakit kung ito ay hindi na ipararating o ipapaalam. Ang tawag yata dito ay officious lie o white lie. Ang depinisyon nga nito ay isang uri ng pagsisinungaling para makatulong sa isang tao o para hindi makasakit ng damdamin. Tatlo kasi ang uri ng pagsisinungaling: ang nakakasakit (injurious), ang hindi nakakasakit (officious) at ang nakakaaliw (jocose). Ang ibig sabihin kaya nito e pwede nating gawin ang pagsisinungaling kung ito ay hindi nakakasakit at kung ito ay nakakaaliw? Dalawa ang pinakadahilan kung bakit nagsisinungaling ang isang tao. Una, dahil sa takot. Mas madalas natatakot tayo sa mga maaaring ibunga kung sasabihin ang totoo. Pangalawa, ang pride. Marami ang ayaw magsabi ng totoo dahil sa pag-aalala kung ano ang sasabihin ng ibang tao. Ang buhay daw ay isang sistema na kalahating-katotohanan at kasinungalingan, isang mapagsamantala at kombeniyenteng pag-iwas. (Langston Hughes). Ang kasinungalingan, kawalan ng katarungan, at hipokrisiya ay parte na raw ng komunidad. Ang tao raw ay sanay na dito, kung hindi ay hindi sila makakatagal. (Nella Larson) Naglista ako ng ilang mga pagkakataon kung saan may pagsisinungaling: 1. May kanser ang isang anak ng isang mama na kilala niyang napakahina ng loob. Kelangang ilihim ang sakit dahil hindi siya handa emotionally. 2. Isang babae ang naligaw sa bahay ng isang mag-asawa upang humingi ng saklolo dahil hinahabol siya ng mga rapists. Kelangang ikaila sa mga ito kung sila ay kakatok at magtatanong kung me nakita silang babaeng dumaan sa lugar nila. 3. Nagmamadali ka na at maaaring mahuli ka sa klase at tinanong ka ng Mommy mo kung nilinis mo na ang kwarto. Sasabihin mong “oo” kasi tiyak mahabang paliwanagan ang kailangan at pakikinig sa sermon. 4. Pupunta si Presidente Gloria Arroyo sa ibang bansa upang humingi ng pinansyal na mga tulong. Hindi niya maaaring sabihin ang katotohanan na mahirap na tayong makapagbayad dahil baon na ang Pilipinas sa utang. 5. Niyaya ka ng kumpare mo na mag-gud time. Nagpaalam ka sa bahay na may pupuntahan kayo at sandali lamang. Umuwi ka ng alas dos ng madaling araw. 6. Half-day lang ang klase. Pupunta ang buong barkada at manonood ng sine, kasama pa ang crush mo. Hindi ka na tumawag at tiyak di ka naman papayagan. 7. Nakipagkita ka sa dating mong nobyo at wala kayong pormal na break-up. Sinabi mo sa mister mo na nagpunta ka sa kapatid mo. 8. Isa kang mahusay na manunulat at sabi mo malaki ang hinaharap mo. Ang daming natuwa o natawa. Maraming naengganyong magbasa ng mga munting kasinungalingang dinaan sa biro. 9. Tanong ng mga kasama mo kung totoo na maganda ang epekto sa sekswal na aspeto ang food supplement na binili mo. Ngumiti kang parang maganda ang nangyari. Natawa ang lahat sa hindi mo naman tiyak na epekto. Basta ang alam mo masaya kang gumising. 10. Aalis na ang isang matandang empleyado, magreretiro. Inatasan kang magbigay ng maikling introduksyon bago siya mamaalam. Tumawa ang lahat sa mga sinabi mong kalahating-katotohanan at ang iba ay kasinungalingan. Atikabong palakpakan nang siya ay magsasalita na. Ang ilan sa mga nakalista ay maaaring injurious, officious or jocose. Pero sabi ko nga depende sa tao ‘yan. Ang nakakapag-alala kasi e hindi ang pagsambit ng kasinungalingan minsan kung hindi ang pagpasok nito at pagtira nito sa katauhan ng isang tao. Napakadali kasi ang magsinungaling. Sabi nga ni Saki (isang manunulat ng maikling kwento na taga Britanya), mas mahirap ang bumangon sa umaga kaysa magsinungaling. At kung nabubuhay na tayo sa kasinungalingan, magiging mahirap na para sa atin ang makita ang buti sa mga bagay na totoo.

Mga Kahanga-hangang Lalaki sa Mundong Ibabaw
Mood:  amorous
Topic: Ang Lipunan
1. Hindi lumilipas ang araw na hindi pinadadama na lab ka nya, o hindi sinasabi ang ay lab yu.
2. Marunong magluto (nang masarap.)
3. Kayang magpaligaya. (plastik ka kung di kasama to)
4. May kahanga-hangang sense of humor (in short, mahilig sa komedya)
5. Responsibleng asawa at ama, o kahit partner na lang.
6. Humahanga sa magaganda, hindi sa pogi.
7. Malinis sa katawan, hindi matutulog na hindi amoy beybi.
8. Alam lumugar, alam ang limitasyon, alam ang kakayahan.
9. Hindi seloso, pero nagseselos kung kelangan.
10.Hindi madaldal kaysa sa babae.
11.Maaasahan sa malalaking desisyon, sandalan (hindi unan).
12.Bukas ang kaisipan (naiintindihan ang mga nangyayari sa paligid).
13.Matalino kahit hindi palabasa ng libro.
14.Hindi itinuturing ang babae na mas mababa ang kaalaman o kakayahan.
15.Magalang sa lahat ng tao sa lahat ng oras.

Alam ko namang me kanya-kanya tayong teyst, mga gerls, pero para sa ken yan ang tipo kung lalaki, - maginoo kahit medyo bastos!